"Żaden film rosyjski zrobiony po rozpadzie ZSRR nie ukazywał tak wyraźnie nowej ucieczki od wolności. Reżyser jak myśliwy krąży wokół swojej ofiary, aby w końcu uderzyć w samo sedno zła - pisał o "Lewiatanie" Tadeusz Sobolewski.
- Liczyliśmy na to, że "Ida" zdobędzie dziś w nocy Złote Globy w Los Angeles jako "najlepszy film nieanglojęzyczny". Tak się jednak nie stało. Film Pawła Pawlikowskiego przegrał z rosyjskim "Lewiatanem" Andrieja Zwiagincewa. Zwiagincew po premierze swego debiutanckiego "Powrotu" 11 lat temu mówił z podziwem o filmach europejskich mistrzów, że były "całkowitym przeciwieństwem rozrywki, a zarazem nie można się było od nich oderwać". To samo można powiedzieć o jego czwartym filmie, "Lewiatanie". Przy całym pesymizmie przesłania jest przykuwający, gęsty, pełen napięcia i uwięzionej energii. Jak towarzysząca mu muzyka Philipa Glassa.
W nadmorskim mieście koło Murmańska mieszka z rodziną Kola. Wdowiec z nową, młodą żoną. Zwyczajny człowiek, grzeszny, porywczy, kochający. Pije jak wszyscy w tej północnej okolicy. I jest Wadim, burmistrz, satrapa, który prowadzi z Kolą wojnę. Chce bez jego zgody odkupić działkę, na której stoi jego stary dom. Prawo, milicja - wszystko jest na usługach burmistrza. Kola nie daje za wygraną. Sprowadza swego dawnego kolegę, prawnika z samej Moskwy, człowieka "nowoczesnego", jednego z "tych uczciwych", spoza układu, żeby burmistrza postraszył."
z recenzji Tadeusza Sobolewskiego
