Regulamin Konkursu
Konkurs przeprowadzony będzie w 4 grupach wiekowych:
- I grupa wiekowa (przedszkola + kl. „0”)
- II grupa wiekowa (klasy I-IV)
- III grupa wiekowa (klasy V-VII + gimnazja)
- IV grupa wiekowa (szkoły średnie + osoby starsze)
Nasz konkurs od sześciu lat utrwala symbolikę i tradycje – zarówno religijne jak i świeckie – związane z świętami Wielkiejnocy. Dotychczasowe edycje poświęcone były kolejno świątecznemu stroikowi, bożonarodzeniowej szopce, drzewku świątecznemu i choinkowej ozdobie, koszyczkowi wielkanocnemu, w tym roku zaś przyszedł czas na śmigus-dyngus, a więc tradycję polewania wodą w Wielkanocny Poiniedziałek.
Konkurs kierowany jest do dzieci, młodzieży i dorosłych w czterech przedziałach wiekowych: przedszkola i zerówki, SP klasy I-IV, SP klasy V-VII + klasy gimnazjalne, szkoły średnie + osoby dorosłe). Interpretacja tematu, zastosowane materiały i technika są dowolne. Prace należy dostarczyć do Gminnego Centrum Kultury w Łajskach do dnia 22 marca. Ocenimy je biorąc pod uwagę oryginalność kompozycji, zastosowane materiały, pomysłowość wykonania poszczególnych elementów, etc. Tradycyjnie najważniejszym kryterium rozpatrywanym przez Jury Konkursu będzie samodzielność wykonania prac. W związku z tym ponawiamy apel do rodziców, wychowawców i opiekunów małoletnich uczestników konkursu, by pomóc naszym pociechom w przygotowaniu prac, nie zastępując ich jednak w roli autorów!
Nagrodzone zostaną najlepsze prace w każdym z przedziałów wiekowych – ogłoszenie wyników na stronie internetowej Ośrodka Kultury do 5 marca. Rozdanie nagród nastąpi w piątek, 6 kwietnia 2018 r. o godz. 18:00 w Gminnym Centrum Kultury w Łajskach. Wszystkie prace zostaną wystawione w galerii Gminnego Centrum Kultury w Łajskach w dniach od 23 marca 2018 roku do 6 kwietnia 2018 roku.
Śmigus-dyngus – zwyczaj pierwotnie słowiański, a wtórnie związany z Poniedziałkiem Wielkanocnym. Współcześnie posiada wiele regionalnych nazw. Pojęcie dyngus najprawdopodobniej wywodzi się z języka niemieckiego od słowa dingen, co oznacza „wykupywać się”, ale Zygmunt Gloger dostrzegł również podobieństwo do niemieckiego słowa dünguuss (kałamarz, chlust wody), natomiast pojęcie śmigus może pochodzić z niemieckiego schmackostern lub polskiego śmigać. Dzisiejszy śmigus-dyngus ma niewiele wspólnego z pierwotnymi tradycjami i w odróżnieniu od poprzedzających go form (Śmigus i Dyngus) jest pisany małą literą. Geneza ludowych zwyczajów obchodzonych w Poniedziałek Wielkanocny jest związana z praktykami Słowian, którzy czcili radość po odejściu zimy i przebudzeniu się wiosny. Śmigus i dyngus przez długi czas były odrębnymi obyczajami. Śmigus głównie polegał na symbolicznym biciu witkami wierzby lub palmami po nogach i oblewaniu się zimną wodą, co symbolizowało wiosenne oczyszczenie z brudu i chorób, a w późniejszym czasie także i z grzechu. Na śmigus nałożył się zwyczaj dyngusowania (dyngowanie), dający możliwość wykupienia się pisankami od podwójnego lania. Dyngus polegał na odwiedzaniu znajomych i przypadkowych osób a wizytom tym często towarzyszył poczęstunek, bądź darowizna z zaopatrzeniem na drogę. Słowianie uważali, że oblewanie się wodą miało sprzyjać płodności, dlatego oblewaniu podlegały przede wszystkim panny na wydaniu - z tego powodu obrządki polewania się wodą miały niekiedy charakter matrymonialny. Dawniej zwyczaj polewania się wodą znany był głównie na wsi i tam huczniej obchodzony. Polewanie perfumami nie było jeszcze znane, a do praktyk stosowano m in. cebrzyki z wodą. Polewaniu się wodą towarzyszyło często wielkanocne smaganie. O znaczącej obrzędowości śmigusa-dyngusa w dawnych czasach świadczą gdzieniegdzie zachowane tradycje z urodzajem, m.in. związane z kultem palm wielkanocnych. Oprócz tego obchodzone są także obrzędy takie jak: śmiergust, kurek dyngusowy, dziady śmigustne czy przywołówki. Chrześcijaństwo przejąwszy pogański zwyczaj powiązało go z oczyszczającą symboliką wody oraz upamiętnianiem rozpędzania gromadzących się tłumów w Wielki Poniedziałek rozmawiających o zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa. W Polsce wiązano go dodatkowo z pamiątką chrztu Polski. Dziś śmigus-dyngus jest ruchomym świętem, traktowanym jako zabawa o charakterze ludowym. W odróżnieniu od pierwotnych tradycji wodą oblewa się wszystkich, bez wyjątków. Dla żartów mogą być polewane nawet osoby nieznajome. Jest popularny szczególnie wśród dzieci i młodzieży. Zamiast cebrzyków do oblewania częściej stosowane są plastikowe pojemniki (np. butelki z wodą). Wielkanoc jest także okazją do kupienia specjalnych gadżetów, dla dzieci takich jak pistolet na wodę czy balon wodny. W praktykach spotyka się stosowanie perfum bądź wody kolońskiej. Od lat 90. XX wieku zwyczaj jest krytykowany ze względu na zanik pierwotnych tradycji - z biegiem czasu oblewanie wodą stało się do tego stopnia niebezpieczne, że służby porządkowe i prawnicy zaczęli interpretować to jako zakłócanie spokoju. Słowiański zwyczaj przetrwał w krajach Europy Środkowej - jest znany na Morawach, Słowacji oraz w niektórych regionach zachodniej Ukrainy. Podobnym słowiańskim zwyczajem do śmigusa-dyngusa jest również bułgarska peperuda. W XVI wieku słowiańską tradycję powszechnie przejęli Węgrzy - do dziś praktykuje się tam oblewanie dam wodą, z pierwotnymi tradycjami, ale również z wykorzystaniem perfum lub wody kolońskiej. Polska społeczność spopularyzowała śmigus-dyngus także w USA (m in. w Buffalo i innych centrach emigracyjnych). Poza Słowianami zwyczaj oblewania się wodą praktykują również Meksykanie w Wielką Sobotę. Społeczności Dalekiego Wschodu praktykują Songkran, który również wypada na wiosnę, ale nie jest on związany z okresem wielkanocnym. Wśród muzułmanów w Maroku istnieje zwyczaj zwany zamzam – w dniu Aszury dzieciom wolno bezkarnie oblewać wodą dorosłych. Chłopcy urządzają wtedy też uliczne bitwy na wodę.
ZAPRASZAMY!
